Alice Cooper pakte in Vorst met quasi dezelfde show uit als de laatste jaren, alleen oogde de setlist toch ietsje anders. Maar ook al hadden we het allemaal wel eens eerder gezien, het blijft indrukwekkend hoe deze 72-jarige artiest, omringt door een stel jonge rockduivels en een heel horrorcircus, een overtuigende rockact blijft neerzetten. Dat zijn show vol humor en zelfrelativering zit is zonder meer een pluspunt, geen dure special effects maar enkel wat balonnen gevuld met confetti, monsters als carnavalsreuzen en een decor dat doet denken aan een griezeltent op de kermis. Maar... het werkt en dat heeft in eerste plaats met de muziek te maken. Bob Dylan liet zich ooit ontvallen dat hij Alice Cooper één van de meest onderschatte songwriters vindt en Johnny Rotten prees destijds ‘Killer’ aan als de beste rockplaat allertijden. We begrijpen ook waarom. Vocaal klinkt Vincent Furnier nog steeds straf, beter zelfs dan vele anderen binnen het hardrock genre. De man blijft gezegend met een stem die ook nu nog klinkt als een klok uit de hel. Zijn muzikanten blijken allemaal top. Vooral leadgitariste Nita Strauss springt in het oog, maar ook Tommy Henriksen (gitaar), Ryan Roxie (gitaar), Chuck Garric (bas) en Glen Sobel (drums) spelen alsof ze hun ziel aan de duivel hebben verkocht. Tussen haakjes: Nita Strauss blijkt niet alleen een rechtstreekse nazaat van de Oostenrijjkse componist Richard Strauss maar werd enkele jaren geleden ook verkozen tot de beste vrouwelijke gitariste ter wereld. Wie haar zaterdag aan het werk zag, snapt zeker waarom.

Cooper en C° openen op ouderwets gotische wijze met 'Feed My Frankenstein’ waarin meteen al een flink uit de kluiten gewassen reuzemonster ten tonele verschijnt. De eerste mokerslagen volgen met 'No More Mr. Nice Guy’, gevolgd door ‘Bed Of Nails’, beide songs flink meegbruld door het Brussels – uit alle leeftijden bestaande- publiek. Gezwind zwaait ‘Ol’ Black Eyes’ met sabel of zwarte staf, de laatste gooit hij zelfs achterloos in de mensenmassa. De voorste rijen grijpen ernaar alsof het een duivels relikwie is. Een aantal minder bekende songs uit Coopers vroege albums passeren de revue: ‘Raped and Freezin’ en ‘Muscle of Love’ bijvoorbeeld. Tijdens het snerpend en fluitend gitaarwerk van de drie gitaristen en het bonkend gedonder van powerdrums haalt Alice plots zijn mondmuziekske naar boven en speelt een aardig stukje blues mee. Daarna wordt het tijd voor bekender werk. ‘I’m 18’ zingt Cooper, steunend op een kruk voor invaliden, wie daar de humor niet van inziet moet van slechte wil zijn. Tijdens een magistrale versie van ‘Billion Dollar Babies’ verschijnen een paar plastieken getormenteerde reuze babies ten tonele, waarlijk een aanwinst in de grote poppenkast van de Meester. De monsterhit ‘Poison’ kwam dit keer iet minder goed uit de verf, vooral omwille van de klank in de Vorstbunker, een oud zeer in deze zaal die ons ook dit keer parten speelt. Tussendoor kregen de muzikanten de nodige ruimte om te soleren. We onthouden vooral de adembenemende solospotjes van Nita Strauss op gitaar en Glen Sobel op drums.

Na wat geflikflooi met een blond damesmeisje, wordt onze held wederom ter dood veroordeeld en door middel van een vluchtig op scene geduwde guillotine en onder luid Brussels applaus een kopje kleiner gemaakt. Tijd voor Cooper om van achter de coulissen 'I Love The Dead' in te zetten dat als een stadiumhymne wordt meegezongen en wat later- opnieuw springlevend- met de slotnummers ‘Escape’ en ‘Teenage Frankenstein’ de set te beëindigen. Als toegift pakt onze shockrocker uit met een gedreven versie van ‘Under My Wheels’ (uit het vroeger meesterwerk ‘Killer’) en de finale uppercut 'School's Out' die werkelijk niemand onberoerd laat. Misschien jammer dat hij zijn allerbeste song ‘Elected’ achterwege hield, maar bon, we klagen niet. Een show van Alice Cooper blijft ook in 2019 een spektakel van jewelste, een lust voor oog en oor, geserveerd met de nodige zelfspot en wat ouderwetse griezel-ingrediënten. You’ll love it or You’ll hate it. Wij moeten er telkens smakelijk om lachen en keren traditiegetrouw tevreden terug.

Shake